Het boek is dan ook een warme oproep aan de Vlaming om niet weg te kijken als een kind mogelijks mishandeld wordt. We moeten af van de zwijgcultuur en waakzaam zijn voor signalen die eventueel misbruik kunnen verraden. Alle getuigenissen vertellen over hun ‘held’: een volwassene die zag dat er iets scheelde, met hen sprak, hen erkende en hen ondersteunde.
Trauma
Daarnaast mogen we slachtoffers niet definiëren door hun trauma. Ze krijgen te vaak een etiket opgeplakt. Onterecht vertelt Peter Adriaenssens. Zijn ervaringen uit de praktijk hebben hem geleerd dat mensen kunnen opstaan uit een verhaal van trauma en hun leven een betekenisvolle invulling geven. Desondanks hun traumatische bagage.
Daarvoor moet in de eerste plaats een proces van erkenning plaatsvinden. Zowel bij het slachtoffer als in de omgeving. Het is cruciaal dat slachtoffers zich gehoord voelen en ergens terecht kunnen met hun verhaal.
Nog werk op de plank
Volgens Valerie zijn er op politiek vlak nog veel opportuniteiten om kinderen beter te beschermen. We moeten af van het idee dat elke ouder het goed bedoelt met zijn of haar kind. De praktijk wijst jammer genoeg uit dat dit niet altijd zo is. De veiligheid van het kind moet steeds op de eerste plaats komen.
Vandaag zien we dat daders een beroepsverbod krijgen en dus niet meer met kinderen mogen werken. Diezelfde daders kunnen wel zonder probleem opnieuw kinderen gaan verwekken en opvoeden bij een nieuwe partner. Ook de informatiedoorstroming kan beter. Het beroepsgeheim kan nooit gelden als er een acuut gevaar is voor het kind. Dan zou er een spreekplicht moeten gelden. Ten slotte wordt slechts 0,5% van de daders effectief gestraft. Ook daar is nog werk aan de winkel.
