1. Versoepeling niet gefundeerd
    Het optrekken van de toegestane termijn naar 18 weken wordt nergens gefundeerd. Bijna in heel Europa - behalve bijvoorbeeld in Nederland - ligt die termijn tussen tien en twaalf weken. Niet zomaar: de foetus is dan maximum zes centimeter groot en de abortus gebeurt met een curettage. Op 18 weken, de helft van een zwangerschap, is de foetus zo’n 20 centimeter en is er een minibevalling of verwijdering met instrumenten nodig. Dat leidt tot een veel grotere kans op complicaties en is vooral veel ingrijpender voor de foetus, de moeder én de arts. Bovendien is bijvoorbeeld het geslacht al gekend. Abortus omdat men niet tevreden is met het geslacht? Het kan dan zomaar, zonder debat. 
     
  2. Vorige aanpassing niet geëvalueerd
    Amper een jaar geleden werd de abortuswet al aangepast. De wettelijke termijn verdween uit het strafrecht en er kwamen zes dagen bij. Wachten op een evaluatie? Dat willen de indieners niet. Liever blind vooruit, met als doel op zich de ‘meest progressieve’ zijn.
     
  3. De facto geen termijn
    Alle strafbepalingen worden geschrapt door deze abortuswetgeving. De facto zijn er dus geen termijnen meer en doet ieder wat hij of zij wil tot de geboorte. Zelfs het progressieve Nederland schrapt de strafbepalingen niet. Logisch ook.
     
  4. Wel zware straffen voor verzet
    Maar er worden wel strafbepalingen toegevoegd voor wie op enigerlei wijze probeert een abortus tegen te houden, tot gevangenisstraffen toe. Een man die zich verzet tegen de abortus van zijn toekomstig kind heeft dus meer te vrezen dan de dokter die het vlak voor de geboorte aborteert. 
     
  5. Geen tijd om van mening te veranderen
    De bedenktijd wordt ingekort van zes dagen naar 48 uur. Zelfs in Nederland is dat nog altijd vijf dagen. En terecht. Wat als het een opwelling is na een relatiebreuk? Of de abortus onder druk van de omgeving gebeurt? De bedenktijd is er voor de zwakkeren in dit verhaal, en om vrouwen psychologisch te kunnen begeleiden. Maar de indieners willen niet weten van voorkomen. Hoe onherroepelijk de keuze ook is. 
     
  6. We weten niet waarom vrouwen naar Nederland gaan
    Er is nooit onderzoek gedaan naar de vijfhonderd vrouwen die naar Nederland gaan voor een abortus. Wie zijn ze? Waarom wachten ze zo lang? Hoeveel zijn er geholpen, zelfs met een uitbreiding naar 18 weken? Niemand die het weet. In plaats van te helpen voorkomen dat deze vrouwen zoiets ingrijpends moeten ondergaan in deze late fase van de zwangerschap, kiezen de indieners ervoor hen te laten verdwijnen in de statistieken.
     
  7. Abortus wordt anticonceptie
    Er mag niet meer over anticonceptie of alternatieven als adoptie worden gesproken in de abortuscentra. Ook niet als je een tweede, derde keer terugkomt. Abortus als anticonceptie, dat kan toch echt niet de bedoeling zijn?
     
  8. Abortus = tand laten trekken?
    Abortus wordt een gewone medische handeling, een patiëntenrecht. Net zoiets als een tand laten trekken. Maar dat is het natuurlijk niet. Zeker niet voor de vrouwen die het ondergaan. 

“Er is in Vlaanderen geen draagvlak voor deze uitbreiding, geen politieke meerderheid ook. De indieners hebben als doel op zich om het meest progressieve land ter wereld te zijn. Hallucinant vind ik dat. En ronduit gevaarlijk bij een wet over leven en dood. In plaats van de meest progressieve, willen wij de beste wet ter wereld hebben, voor alle betrokkenen”, zegt Van Peel. Ze roept de indieners op om op een meer doordachte manier rond dit soort delicate ethische thema's te werken.

Onderwerpen